Το μάθημα της θείας Κούλας
Χθες το βράδυ πήγα στο καφενεδάκι του χωριού στη πλατεία. Εκεί, μιας και είμαστε και λίγοι, γινόμαστε μια παρέα και αρχίζουμε να συζητάμε για τα πάντα, αλλά κυρίως για πράγματα του χωριού.
Από τα παλιά χρόνια κάθε σπίτι είχε και το κήπο του. Ένα μεγάλο μέρος του οικογενειακού συσσιτίου καλυπτόταν από αυτό μικρό αλλά ζωτικό κομμάτι γης.
Το βράδυ λοιπόν πιάσαμε τη κουβέντα για το πώς πρέπει να καλλιεργούμε τις ντομάτες, τα φασολάκια, τις αγγουριές, της μηλιές. Πότε πρέπει να ποτίζονται, να κλαδεύονται, να ρίχνουμε τη κοπριά (φουσκί).
Έμεινα άναυδος από τις γνώσεις των ανθρώπων και κυρίως της θειας Κούλας. Ούτε ο καλύτερος γεωπόνος. Είναι πάνω από 70 χρονών αλλά η ακρίβεια των γνώσεών της γύρω από τη καλλιέργεια όλων των κηπευτικών, λουλουδιών με τρόμαξε. Ένοιωσα τόσο «μικρός» στο τομέα αυτό..και παρόλο που μεγάλωσα στο χωριό, οι γνώσεις είναι τόσες μικρές σε ορισμένα θέματα, που κάποιος άνετα με κατατάσσει στο σχετικό νηπιαγωγείο.
Ποιο είναι το μάθημα. Πολλές φορές ξέρουμε δυο πράγματα είτε λόγω επαγγέλματος , είτε γιατί τα αντιγράψαμε από κάπου και «καβαλάμε» το καλάμι και νομίζουμε ότι είμαστε οι μέγιστοι ..ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΕΣ. Με χαρακτηριστική ευκολία παίρνουμε ύφος εκατό καρδιναλίων και «μαστιγώνουμε» οποιονδήποτε τολμήσει να εκφράσει μια διαφορετική άποψη ή να θέσει υπό εξέταση ένα απλό θέμα. Τον γραπώνουμε από το λαιμό και του κράζουμε «Μα πως είναι δυνατόν να λες αυτό ή εκείνο»? «Μα δεν το καταλαβαίνεις ότι δεν είναι έτσι ή ότι είναι ανόητο»?
Πολλές φορές έχω εκτεθεί και εγώ νομίζοντας ότι το να είσαι επαγγελματίας σε κάτι σου εξασφαλίζει το παπικό αλάθητο. Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Πάντα υπάρχει περίπτωση να πέσεις έξω στη κρίση σου και να έχεις κενά στις γνώσεις σου. Για αυτό και για άλλους λόγους πρέπει να μένουμε ταπεινοί στις εκφράσεις μας και να μη πυροβολούμε τους πάντες και τα πάντα που δεν μας κάθονται ακριβώς όπως εμείς θα θέλαμε.
Όταν ο μεγαλύτερος δάσκαλος όλων των εποχών, ο Σωκράτης, είπε ότι «Εγώ δεν μπορώ να διδάξω κανένα, Απλώς μπορώ να τον κάνω να σκεφτεί»! και ότι «Ένα ξέρω, ότι δεν ξέρω τίποτα» κάποιοι από εμάς, και βάζω και τον εαυτό μου, πολύ εύκολα γινόμαστε κριτές και ξερόλες και εύκολα απορρίπτουμε ή κατακεραυνώνουμε το οτιδήποτε αντίθετο με τα δικά μας μέτρα και πιστεύω.
Νομίζω θα πρέπει αν προσπαθούμε να χαλιναγωγήσουμε αυτή μας τη μανία να στριμώχνουμε τον οποιοδήποτε νομίζουμε ότι τον πετύχαμε «απροστάτευτο ή λάθος» στο ξέφωτο. Μπορούμε να παραθέτουμε με ευγένεια και συγκράτηση τις απόψεις μας αλλά πάντα με την επιφύλαξη του να κάνουμε λάθος και βεβαίως ότι μπορεί μια άλλη άποψη αν είναι καλύτερη ή και πιο έγκυρη.
Συμβαίνει και στο επάγγελμά μου. Στην εκπαίδευση σκύλων. Να πιάνουμε, χωρίς πολύ σκέψη, ΠΡΩΤΑ ένα μετερίζι (μια φιλοσοφία) και μετά να διαλαλούμε ότι είναι το καλύτερο, το δυνατότερο πέραν κάθε αμφιβολίας και έτοιμοι να πυροβολήσουμε το κάθε τι που ξεφεύγει από το «μαντρί» μας.
Ελπίζω να θυμάμαι για αρκετό καιρό το μάθημα της θειας Κούλας..καλό θα μου κάνει..ίσως και σε άλλους..
Με αγάπη από το Πραστό ..κάπου στα βουνά της Αρκαδίας
Γιάννης