Εκτός από τη συντροφιά που προσφέρουν τα κατοικίδια, προάγουν την υγεία του ιδιοκτήτη τους και βοηθούν σημαντικά σε συναισθηματικές «επιπλοκές». Οι πρόσφατες επιστημονικές μελέτες που το αποδεικνύουν, προκαλούν έκπληξη ακόμη και στους γιατρούς!

1. Μειώνουν το στρες
Αρκούν μόλις μερικά λεπτά με ένα σκύλο, μία γάτα ή ακόμη και ένα ψάρι στο ενυδρείο να κολυμπά, για να αισθανθεί κάποιος λιγότερο στρες και μικρότερη στεναχώρια. Αυτό που συμβαίνει βιοχημικά στον οργανισμό εξηγεί την αλλαγή στη διάθεση: Η κορτιζόλη, ορμόνη του στρες, μειώνεται και η παραγωγή σερετονίνης (της ορμόνης της ευτυχίας) αυξάνει.

της Μαρίτα Ρίτζι

Το άλογο θεωρείται από τα πρώτα ζώα που έχουν εξημερωθεί και ζουν κοντά στον άνθρωπο εδώ και χιλιάδες χρόνια τώρα. Ακόμη και σήμερα εξακολουθεί να αποτελεί έναν από τους πιο πολύτιμους και πιστούς βοηθούς του ανθρώπου.
Tο άλογο είναι, αλήθεια, ζώο προικισμένο. Με μεγάλη νοημοσύνη, ένστικτο, μνήμη και κρίση. Tο ένστικτό του, μαζί με την οξύτατη όραση και την εξαίρετη όσφρηση και ακοή, επιτρέπουν στο άλογο να «οσμίζεται» από πολύ μακριά το νερό και τη φωτιά, αλλά και τους κινδύνους.
Η συμπεριφορά του κάθε ζώντος οργανισμού εξαρτάται από το περιβάλλον που ζει και μεγαλώνει.

Πατώντας το περισσότερα μπορείτε να παρακολουθήσετε ενδεικτικά videos από μαθητές μας!

Ερώτηση: (από Περιοδικό) Κύριε Αραχωβίτη, ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα που θέλετε  να ξέρουν όσοι σκέφτονται να αποκτήσουν ένα κουτάβι?

Απάντηση: ( Γιαν. Αραχωβίτης) Το ποιο σημαντικό πράγμα για τους μελλοντικούς ιδιοκτήτες σκύλων είναι ότι δεν μπορεί να περιμένουν μέχρι το κουτάβι να γίνει 12 εβδομάδων για να αρχίσουν να δουλεύουν με αυτό. Τόσα πολλά σκυλιά έχουν αναπτυχθεί λανθασμένα- ανεπανόρθωτα. Η περίοδος ανάπτυξης του κουταβιού  είναι μια μεγάλη ευκαιρία , και δεν πρέπει να χαθεί; αν τη χάσετε , τη χάσατε! Αν έχετε ένα ντροπαλό κουτάβι, δεν μπορείτε να το διορθώσετε. Ίσως να το βελτιώσετε ώστε να μπορεί να λειτουργεί μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία, αλλά ΠΟΤΕ δεν θα είναι/ γίνει αυτό που θα μπορούσε αν άρχιζε σωστά. Η (εκπαιδευτική) παρέμβαση πρέπει να γίνει όσο πιο ενωρίς γίνεται.

ΕΡΩΤΗΣΗ
Πρόσφατα υιοθετήσαμε ένα αρσενικό Γερμανικό λυκόσκυλο ηλικίας ενός έτους.  Όλη του τη ζωή μέχρι σήμερα, την πέρασε σε ένα κυνοτροφείο, εκτός από μία περίοδο περίπου 3 εβδομάδων που έμεινε με έναν ηλικιωμένο άντρα. Ο άντρας επέστρεψε τον σκύλο επειδή δεν ταίριαζε η χημεία τους.  Από τότε που τον φέραμε σπίτι, έχει δεθεί πολύ μαζί μας, όμως φοβάται τους ξένους που συναντάει, είτε μέσα στο σπίτι είτε έξω από αυτό.  Όταν βρίσκεται έξω προσπαθεί να φύγει μακριά τους όμως όταν είναι μέσα στο σπίτι, ως αντίδραση, μερικές φορές γρυλίζει. Δεν έχει πρόβλημα με όσους ανθρώπους γνωρίζει.

Καταλαβαίνουμε ότι ο σκύλος χρειάζεται να εκπαιδευτεί πολύ πάνω στην κοινωνικο-ποίηση, όμως τι πρέπει να κάνουμε για να τον κάνουμε να καταλάβει ότι οι ξένοι δεν είναι επικίνδυνοι; Ο σκύλος μας δεν δείχνει καμία εχθρικότητα προς τα άλλα σκυλιά και δέχεται χωρίς πρόβλημα ανθρώπους που βλέπει τακτικά.  Θα μπορέσουμε να τον κάνουμε να νιώσει άνετα με τους άλλους ανθρώπους ή θα έχουμε πάντα έναν σκύλο που θα φοβάται τους ξένους;

«Αν μιλήσεις στα ζώα, θα σου μιλήσουν και αυτά και θα γνωριστείτε. Αν δεν τους μιλήσεις, δεν θα τα γνωρίσεις, και αυτό που δεν γνωρίζεις σε φοβίζει. Αυτό που φοβόμαστε μας καταστρέφει». ~Chief Dan George

Στην μακρόχρονη ιστορία του ανθρώπου , η επικοινωνία με τα ζώα δεν είναι κάτι καινούριο. Οι πρόγονοί μας το έκαναν. Αν και , φυσικά, ο κόσμος ήταν διαφορετικός τότε. Οι άνθρωποι δεν είχαν ξεχάσει. Ήμασταν ακόμη συνδεδεμένοι με όλα –με την γη  και τον ουρανό, με την χελώνα και την αράχνη, με τον λύκο και το ελάφι, το γεράκι και με όλα τα άλλα έμψυχα πράγματα, που όλα ήταν έτσι. Γιατί όλα ήταν ζωντανά. Υπήρχε μια απλή γλώσσα ύπαρξης, με την οποία όλα τα μέλη της ζωής ελεύθερα και με άνεση επικοινωνούσαν και γνώριζαν το ένα το άλλο.

Οι περισσότεροι περνάμε τις μέρες μας σαν να μην υπάρχει τίποτα όμορφο.  Σχεδόν τίποτα δεν μας εντυπωσιάζει, τίποτα δεν μας φέρνει το χαμόγελο στα χείλη. Μια παρέα παιδιών που παίζει και γελάει μας αφήνει ασυγκίνητους. Η ανατολή και η δύση του ήλιου έχουν χάσει τη μαγεία τους λες και σταμάτησαν να είναι το ίδιο όμορφες όπως εδώ και χιλιάδες χρόνια. Το φαγητό μας φαίνεται άνοστο. Η βόλτα στη παραλία ανιαρή. Η μάζωξη της οικογένεια για φαγητό περιττή. Το  «καλημέρα!» , το «χαίρετε!», το «στην υγεία μας» λέξεις που βαριόμαστε να τις πούμε. Όλα αυτά τα θεωρούμε σαν δεδομένα και έτσι στερούμε τη ζωή από τη μαγεία της. Όταν τίποτα δεν είναι «μαγικό», το μαράζωμα , η κατάθλιψη, η απαισιοδοξία  και η μιζέρια είναι η κατάληξη.

Δεν είναι ποιοτικά οι καλύτερες φωτογραφίες. Παρουσιάζονται ο Ποιμενικός Καλαβρίας από το όρος Σίλα και οι αίγες Καλαβρίας. Και τα δύο κατάγονται άμεσα η έμμεσα από αίγες και μαύρα/σκούρα ποιμενικά σκυλιά που εισήχθησαν στην νότιο Ιταλία από την Πελοπόννησο. Η αίγα Καλαβρίας είναι επίσημα αναγνωρισμένη φυλή της Ιταλίας.

Ελάχιστα ντόπια τσοπανόσκυλα έχουν απομείνει καθώς συνεχίζεται η επέλαση του Ελληνικού Ποιμενικού, του Μολοσσού της Ηπείρου από την ηπειρωτική χώρα και ξένων φυλών. Μοιάζουν αρκετά με τον ''Ελληνικό Ποιμενικό" αλλά είναι σχετικά μικρότερα και ελαφρύτερα. Πυρήνες υπάρχουν σε κάποια σημεία της κεντρικής Πελοποννήσου πχ Κοντοβάζαινα, και στην ορεινή Μεσσηνία. Για το Μαντρόσκυλο της Πελοποννήσου, κοντότριχος και βαρύτερος τύπος δεν είχα καμία ένδειξη ότι υπάρχει η ότι είναι γνωστό στην κεντρική περιοχή. Επιζεί ίσως μόνο σε πολύ απομονωμένες περιοχές των Καλαβρύτων.