Φίλες μου, φίλοι μου!
Αξιόλογοι «συναγωνιστές» στον κοινό μας αγώνα…
Αυτόν που παραλάβαμε από κάποιους «παλαίμαχους», πρωτοπόρους αγωνιστές φιλόζωους…
Αυτόν, στον οποίο επιδιδόμαστε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας, εμείς…
Αυτόν που θέλουμε ακέραιο, αξιοπρεπή, «καρποφόρο» να μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά μας…
Σας ευχαριστώ όλες κι όλους που με τον ψυχικό πολιτισμό που δείξατε, έστω και μέσα από ένα απρόσωπο e-mail, με «αγκαλιάσατε»…Έστω κι αν με μερικούς από σας, δεν έχω γνωριστεί, ακόμη, προσωπικά… Έστω κι αν για κάποιους άλλους, ήταν αρκετή μια συνάντηση, για να «νιώσουμε» τον κοινό μας σφυγμό…Έστω κι αν με τους υπόλοιπους «δέσαμε» τη γνωριμία μας σε μια κοινή πορεία δράσης, σε μια κοινή προσπάθεια…
Νιώθω, όμως, και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη γι’ αυτό, ότι όλοι μας έχουμε δημιουργήσει μεταξύ μας μια σχέση υπόσχεσης ζωής, εμπλουτισμένης από την άδολη αγάπη των ζώων. Κι αυτό είναι που κάνει ανεκτίμητη και πολύτιμη τη σχέση μας αυτή!! Κι αυτό είναι πολύ δυνατό, για να «σπάσει» από περιστατικά και καταστάσεις που μόνο «ανάλωση» καθημερινού και πολύτιμου χρόνου προκαλούν…
Η γνωριμία μου μαζί σας, είτε προσωπική, είτε μέσω των δραστηριοτήτων σας, είτε μέσω της φήμης σας, ανέβασε κατά πολύ τον πήχυ των προσωπικών μου κριτηρίων για την εύρυθμη λειτουργία ενός συλλόγου. Αντιλαμβάνομαι ότι τα προβλήματα σε όλους τους φιλοζωικούς συλλόγους είναι πολλά, πολυμέτωπα, δισεπίλυτα…Η κατανομή των αρμοδιοτήτων σε μια τέτοια «προβληματική» κατάσταση είναι το προαπαιτούμενο…
Αυτοί είναι οι αφανείς μας «ήρωες», οι ενεργοί «μάχιμοι» του φιλοζωικού κινήματος…Αυτοί πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν…Κάποιοι απ’ αυτούς δε διστάζουν να γνωστοποιούν το έργο τους. Κάποιοι άλλοι, όμως, κινούνται μυστικά, τη νύχτα, γιατί η τοπική τους κοινωνία, ή και ο περίγυρός τους ίσως, είναι ακόμη στο «λήθαργο» του εγωισμού…κι έτσι κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν, στην καλύτερη περίπτωση, γραφικοί.
Όσο περνάει ο καιρός, ανακαλύπτω το εύρος και τη βαρύτητα της φιλοζωικής «οικογένειας»…Της «οικογένειας» της οποίας ήμουν, και θα συνεχίσω να είμαι, μέλος της…Της «οικογένειας» που ξέρει να «αγκαλιάζει» τα μέλη της, να «ενισχύει» τις προσπάθειές τους και να «επιβραβεύει» τους αγώνες τους…
Το ζώο αποτελεί τον ομφάλιο λώρο που μας συνδέει με την αθώα και άδολη ύπαρξή μας…