«Ειλικρινά είχα φτάσει στο τέλος της υπομονής μου και σίγουρα θα μας έδιωχναν από την πολυκατοικία αν δεν είχα βρει , μέσω μιας γειτόνισσας μας, το Γιάννη τον Αραχωβίτη.

Τον είχα δει στη τηλεόραση, κάνα δυο φορές, αλλά ξέρετε δεν μπήκα στο κόπο να τον ψάξω. Έχουμε ένα σκυλάκο, τον Μπίλυ. Επειδή δουλεύουμε όλοι μας, τον αφήναμε στο κήπο την ημέρα αλλά αυτός κυριολεκτικά λύσαγε. Κυνηγούσε ότι κινιόταν , γάβγιζε τα πάντα. Άρχισαν οι γείτονες να ενοχλούνται και μου έστειλαν το περιπολικό. Με το δίκιο τους θα έλεγα. Οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να ησυχάσουν. Γάβγιζε συνέχεια.

Είχα ρωτήσει πολλούς και διάφορους. Κτηνίατρους, σε πετ σοπ, και είχα φέρει και εκπαιδευτή. Δυστυχώς τίποτα δεν έπιανε. Και λυπάμαι που θα το πω αλλά μου πρότειναν και λύσεις οι οποίες σίγουρα δεν ήταν ευχάριστες για το σκυλί, για να μη πω καμιά χειρότερη κουβέντα.

Αμέσως με το που ήρθε ο Γιάννη αντιλήφθηκα τη διαφορά προσέγγισης και εντυπωσιάστηκα από τις γνώσεις του και τη ηρεμία που έβλεπε τα πράγματα.

Με απλά λόγια μας έδωσε να καταλάβουμε τι είναι το σκυλί μας , γιατί κάνει ότι κάνει και ότι οφείλαμε να βρούμε σωστές και μακρόχρονες λύσεις.

Κάναμε δυο τρεις αλλαγές και σύντομα , από τις πρώτες μέρες , είδαμε σημαντική βελτίωση. Στο μήνα το πρόβλημά μας είχε λυθεί και ηρέμησε το μυαλό μας. Μερικές λύσεις είναι οι τόσο απλές και φυσιολογικές που δυστυχώς δεν τις βλέπουμε. Γιάννη σε ευχαριστούμε οικεγενειακώς και περισσότερο από όλους ο Μπίλυ που έχει γίνει υπέροχο σκυλί και αρέσει ακόμα και στους γείτονες τώρα. Να είσαι πάντα καλά και ναβοηθάς με τον τρόπο σου όλα τα σκυλιά γιατί το αξίζουν»

- Νίκος Κατσής (μπαμπάς του Μπίλυ, Αθήνα)