Πολλά είναι τα αίτια που προκαλούν εξωτερική ωτίτιδα

1) ξένα σώματα όπως μέρη φυτών (άγανα, αγκάθια), σκόνη, μικρές πέτρες κ.α.

2) υπερπαραγωγή κυψελίδας από τους κυψελιδοπαραγωγους και σμηγματογόνους αδένες του αυτιού

3) παράσιτα(otodectes cynotis,demodex, notoedres cati,κ.α.) νύμφες, μύγες.

4) αλλεργικές καταστάσεις (ατοπική δερματιτιδα, τροφικη αλλεργία, δερματίτιδα από ψύλλους κ.α.)

5) αυξημένη υγρασία και κακός αερισμός των αυτιών

6) διάφοροι μικροοργανισμοί (σταφυλόκοκκοι, πρωτέας), μύκητες (malassezia pachydermatis, candida albicans)

7) πολύ συχνός και βίαιος καθαρισμός των αυτιών

8) διαταραχές κερατινοποιήσης οι οποίες μπορεί να οφείλονται σε συστηματικές νόσους (ιδιοπαθής σμηγματόρροια, υποθυρεοειδισμός, σμηγματαδενίτιδα, παρβοεντερίτιδα-τύφος, Νόσος Carre-μόρβα, διαβήτης, λευχαιμία και AIDS γάτας κ.α.

Συμπτώματα

Κυρίαρχο σύμπτωμα σχεδόν σε όλες τις μορφές ωτίτιδας, είναι ο κνησμός (φαγούρα) .Επίσης τα ζώα είναι ανήσυχα, νευρικά, τρίβουν τα αυτιά τους σε αντικείμενα ή στο πάτωμα ή τα ξύνουν με τα πόδια τους. Το πάσχον αυτί είναι συνήθως πρησμένο, με μειωμένη κινητικότητα και κατά την ψηλάφηση υπάρχει έντονος πόνος κυρίως στην βάση του αυτιού. Το ζώο έχει το κεφάλι του χαμηλά και γερμένο στην πλευρά του πάσχοντος αυτιού. Συχνά υπάρχει έκκριμα με ή χωρίς δυσοσμία. Σε περίπτωση που η φλεγμονή επεκταθεί στο μέσο αυτί (μέση ωτίτιδα) μπορεί να παρουσιαστεί παράλυση του προσωπικού νεύρου (παράλυση του ωτικού πτερύγιου, του άνω χείλους, του βλεφαρικού αντανακλαστικού, σιελόρροια), σύνδρομο Horner (βλεφαρόπτωση, προβολή τρίτου βλεφάρου μύση, ενόφθαλμος)

Πρόληψη - Θεραπεία

Η θεραπεία διαφέρει ανάλογα με τα αίτια και τα συμπτώματα. Η θεραπεία αποφασίζεται μόνο από τον κτηνίατρο και μετά από ειδικές εξετάσεις που αυτός θα κρίνει όπως- ωτοσκόπηση, μικροσκοπική εξέταση ή και καλλιέργεια ωτικού υλικού, αντιβιόγραμμα, ακτινογραφία, βιοψία κ.α.

Κάποιες γενικές οδηγίες είναι:

   * Τακτικός καθαρισμός των αυτιών από τον κτηνίατρο.

   * Προσοχή!- να μην χρησιμοποιούνται μπατονέτες , «ξυλάκια», τσιμπιδάκια κ.α.

  * Πριν το μπάνιο τοποθετούμε ένα κομμάτι στεγνό βαμβάκι σε κάθε αυτί. Ζώα με ιστορικό συχνών ωτίτιδων να μην κολυμπούν στη θάλασσα.

   * Να αποφεύγεται η επαφή με αδέσποτα ζώα (σκυλιά και κυρίως γάτες).

  * Τα μέσα θεραπείας είναι φαρμακευτικά σκευάσματα για τοπική (αλοιφές, σταγόνες, διαλύματα) και για συστηματική χρήση (δισκία, κάψουλες ή σιρόπια).

  * Οι ουσίες που χρησιμοποιούμε ποικίλουν αναλόγως των αιτιών. Μπορεί να είναι κυψελιδολυτικά, αντισηπτικά, αντιβιοτικά, αντιφλεγμονώδη, αντιμυκιτικά, παρασιτοκτόνα.

   * Σε χρόνιες υπερπλαστικές αλλοιώσεις, οι οποίες δεν ανταποκρίνονται στη συντηρητική αγωγή μπορούμε να επέμβουμε χειρουργικά

Προσοχή!!! - μην δίνεται φαρμακευτικά σκευάσματα για ωτίτιδες χωρίς τις οδηγίες του Κτηνιάτρου. Υπάρχει κίνδυνος όχι μόνο να μην γίνει σωστά η θεραπεία και να πάρει χρόνια μορφή η ωτίτιδα, αλλά ακόμη να μολυνθεί και ο άνθρωπος από κάποιους μικροοργανισμούς του άρρωστου ζώου!!

Τα ζώα με ωτίτιδα πρέπει να επανεξετάζομαι από τον κτηνίατρο κάθε 20 ημέρες μέχρι την οριστική θεραπεία.

Βιομηχανικά φαγητά και μία φορά τον χρόνο αν παίρνει είναι αρκετή.

Αντίθετα ένας σκύλος αδέσποτος ή ένας κυνηγετικός που βγαίνει και απομακρύνεται πολύ θα έπρεπε να παίρνει τουλάχιστον μετά την λήξη της κυνηγετικής περιόδου την αναλογούντα δόση αντιπαρασιτικών.

Συνήθως οι ζωόφιλοι των πόλεων οδηγούμενοι από αγάπη, φοβία ή προκατάληψη και με την συνδρομή των Κτηνιάτρων δίδουν ανελλιπώς προληπτικά αντιπαρασιτικά φάρμακα. Ενώ στα αδέσποτα και στα κυνηγητικά η χορήγηση είναι είτε μηδενική (αδέσποτα) είτε σποραδική (κυνηγητικά).

γ) Η πρόληψη είναι καταλυτική αν όλα τα προς κρεοπαραγωγή φυτοφάγα σφάζονται και επιθεωρούνται από τους εντεταλμένους Κτηνιάτρους σε οργανωμένα σφαγεία ενώ ο κτηνιατρικός μακροσκοπικός έλεγχος πρέπει να είναι ενδελεχής, δηλαδή να απορρίπτονται και κυρίως να καταστρέφονται επιμελώς τα σπλάχνα που έχουν κύστεις κυρίως πρέπει να προσεχθεί η καταστροφή γιατί αν πεταχτούν θα γίνουν βορά των αδέσποτων σκύλων και το πρόβλημα διαιωνίζεται. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει για τις γάτες. Ενώ ο κόσμος τις θεωρεί ότι είναι πηγή κινδύνου στην πραγματικότητα δεν παίζουν ρόλο στην μετάδοση του εχινόκοκκου. Αυτό για να μολυνθεί μία γάτα (με κύστεις όπως ο σκύλος των πόλεων) ο εχινόκοκκος που θα αναπτυχθεί στο έντερο της γάτας δεν ωριμάζει δηλαδή δεν γεννάει αβγά άρα η γάτα δεν μολύνει το περιβάλλον. Άρα είναι αθώα, παρά την αντίθετη πληροφόρηση του κοινού γιατί παλιά και τα σχολικά βιβλία του Δημοτικού έγραφαν ότι δεν πρέπει τα παιδιά να χαϊδεύουν τις γάτες γιατί θα πάθουν εχινοκοκκίαση.

Όμως σε βορειότερα μέρη όπως Γερμανία - Πολωνία κ.ο.κ. υπάρχει το είδος του εχινόκοκκου echnonococcus multilocutis. Αυτό το είδος απαντά και στις γάτες και εκεί η γάτα εμπλέκεται στην μετάδοση της εχινοκοκκίασης. Αλλά στην περιοχή της Μεσογείου δεν υπάρχει.

Εν κατακλείδι η πρόληψη, ο περιορισμός ίσως και η εκρίλωση της εχινοκοκκίασης είναι θέμα φιλότιμου μια και αν ελεχθούν τα σφάγια και πλυθούν τα χόρτα και δοθούν αντιπαρασιτικά στους σκύλους ο κύκλος ζωής του παρασίτου σπάει σε πολλά σημεία με ωφέλεια της Δημόσιας Υγείας αλλά και της Εθνικής Οικονομίας