Την επόμενη μέρα ένοιωσα τον γνωστό κόμπο στον λαιμό μου, καθώς η οικογένεια περιτριγύριζε τον Belker. Ο Shane έμοιαζε τόσο ήρεμος χαϊδεύοντας το γέρικο σκυλί για τελευταία φορά, που αναρωτιόμουν αν είχε καταλάβει τι επρόκειτο να γίνει. Μέσα σε λίγα λεπτά ο Belker «έφυγε» γαλήνια. Το μικρό αγόρι φάνηκε να δέχτηκε τη μετάβαση του Belker χωρίς καμία δυσκολία ή σύγχυση. Μετά το θάνατο του Belker, καθίσαμε όλοι μαζί για λίγο διερωτώμενοι για το λυπηρό γεγονός γιατί οι ζωές των ζώων είναι μικρότερες από αυτές των ανθρώπων. Ο Shane, ο οποίος παρακολουθούσε με ησυχία, πετάχτηκε ξαφνικά λέγοντας «Ξέρω γιατί!».

Όλοι μας γυρίσαμε ξαφνιασμένοι προς το μέρος του. Αυτό που ειπώθηκε από το στόμα του στη συνέχεια, με εξέπληξε. Δεν είχα ακούσει ποτέ ξανά μία τόσο ανακουφιστική εξήγηση, μία παρηγοριά. Μία απάντηση που άλλαξε από τότε τον τρόπο που ζω, σκέφτομαι και πράττω.

Είπε «Οι άνθρωποι γεννιούνται έτσι που πρέπει να μάθουν πώς θα ζήσουν μία καλή ζωή, όπως το να αγαπάνε συνέχεια τους άλλους και να είναι καλοί. Σωστά;» Ο 6χρονος συνέχισε «Λοιπόν, τα σκυλιά το ξέρουν ήδη αυτό, δεν χρειάζεται να το μάθουν κι έτσι δεν χρειάζεται να μείνουν τόσο πολύ.»